Spis treści
Hisotoria wróżbiarswa
Słowniczek wróżbity
Historia
tarota
Katoptromancja
Zodiak
Kryształowa kula
Jasnowidzenie
Historia wróżbiarstwa
Wiele wróżbiarskich systemów zrodziło się w starożytnej Mezopotamii ponad cztery tysiące lat temu. Wróżeniem zajmowali się tam kapłani, którzy studiowali ruch gwiazd i planet oraz badali wnętrzności zwierząt ofiarnych, by odnaleźć wskazówki co do pomyślności króla i społeczności. Niektórzy wróżbici szukali znaków na przyszłość wprawiając się w trans i prosząc o pomoc duchy, inni znów odnajdywali je w przyrodzie. Zaćmienie, burza gradowa, narodziny bliźniąt albo sposób w jaki dym unosi się w powietrze – niemal wszystko mogła zostać zinterpretowane jako zapowiedź tego, co miało nadejść. W starożytnej Grecji i Rzymie wyróżniano dwa rodzaje wróżbitów: zawodowi, doskonale wykształceni wróżbici pracowali dla władców, natomiast zwykli służyli każdemu, kogo było na nich stać. Spośród oficjalnych wyroczni w Grecji największą chlubą, cieszyła się wyrocznia delficka, do której przynoszono pytania, nierzadko w formie testu wielokrotnego wybory, alby za pośrednictwem kapłanki uzyskać odpowiedź od samego Apollona. Królewscy wysłannicy z przyległych krain szukali u wyroczni rady w tak ważnych kwestiach, jak na przykład gdzie zbudować nową świątynię albo czy rozpocząć wojnę. W Rzymie nominowani przez państwo wróżbici zwani byli augurami, od łacińskiego avis (ptak), i garrire (szczebiotać), albowiem ich wielce szanowane usługi świadczone imperium zasadzały się na obserwowaniu ptaków. Ze wszystkich ziemskich istot ptaki były najbliższe niebiosom, toteż łatwo zrozumieć, dlaczego były dobrymi sygnalizatorami tego, co może się podobać, lub nie podobać bogom. Interpretacje opierały się na wielu rozmaitych informacjach, łącznie z liczbą i gatunkiem ptaków oraz ich sposobem latania, śpiewem i odgłosami, kierunkiem lotu i jego prędkością. Augurami byli Juliusz Cezar, Cyceron, Marek Antoniusz i inni znamienitsi Rzymianie. Mniej wybitni wróżbici dostępni byli prawie dla każdego (niekiedy zezwalano na konsultacje nawet niewolnikom), a przepowiadanie przyszłości w całym antycznym świecie było bardzo integralnym przedsięwzięciem. Interpretacja snów i astrologia cieszyły się największym szacunkiem, choć popularna była również numerologia, wróżenie z wody (krewniak wróżenia z kryształowej kuli) oraz chiromancja, a także rozliczne metody wykorzystujące ptaki, kości do gry, księgi, strzały, topory, i inne zdumiewające przedmioty. Zwyczajni wróżbici, z których wielu trudniło się także sprzedażą talizmanów i amuletów, nie cieszyli się już takim szacunkiem jak wróżbici z urzędu. O wiele częściej okazywali się oszustami, a kpiarze uwielbiali stroić sobie żarty z tych, którzy garneli się do nich stadami po poradę w każdej błahej sprawie. Mimo sprzeciwu Kościoła wiele starożytnych systemów wróżbiarstwa przetrwało do średniowiecza. Profesjonaliści nadal działali w najważniejszych miastach, wędrowni wróżbiarze przenosili się z miasteczka do miasteczka, a po wsiach radą służyli wiejscy czarodzieje i tak zwane mądre. Warto zauważyć, że od czarowników oczekiwano nie tylko umiejętności zaglądania w przyszłość, ale również spoglądania wstecz. Nierzadko proszono ich o pomoc w odnalezieniu zguby, zidentyfikowaniu złodzieja, odszukaniu zaginionych albo zlokalizowaniu zakopanego skarbu (przed wiekami, kiedy banki były rzadkością, wieli ludzi zakopywało swoje kosztowności w ziemi, a inni naturalnie starali się je odnaleźć i wykopać). Zwykli śmiertelnicy mieli także możliwość powróżyć sobie samemu dzięki wiedzy nabytej z tanich ilustrowanych broszur dostępnych już w szesnastym wieku, poświęconych między innymi chiromancji i astrologii. Wróżbiarstwo pozostawało jednak głównie w rękach zawodowców, którzy twierdzili, że posiadają wiedzę, wykształcenie bądź dar niedostępne innym.
Słowniczek wróżbity
Każdy wróżbita powinien znać pojęcia związane ze swoim fachem. Na lekcjach owe pojęcia poznamy. Oto one:
Aeromancja - Zwolennicy aeromancji dopatrywali się zjawisk w zjawiskach atmosferycznych- grzmotach, błyskawicach, kształtach chmur, kierunku i sile wiatru aby przepowiedzieć przyszłość z pogody. Aeromancja, stosowana przez babilońskich kapłanów, należy do najstarszych systemów wróżbiarstwa.
Alektromancja - Główną rolę w tej metodzie odgrywał kogut. W sporych rozmiarów kole wpisywano litery, a na każdą z nich kładziono ziarna pszenicy. Kolejność, w jakiej kogut zjadł ziarna-litera po literze- odsłania przesłanie. Jeśli wyrazy nie miały sensu, wróżbita musiał je zinterpretować. Zjedzone ziarna zastępowano nowymi, aby ta sama litera mogła się pojawić tyle razy, ile to było konieczne.
Alomancja - Wróżbita rzucał garść soli na płaską powierzchnię i starał się odczytać pojawiające się wzory.
Apantomancja - Wierzono niegdyś, że przypadkowe spotkanie ze zwierzętami niosą wskazówki. W średniowiecznej Europie napotkany przypadkiem kozioł albo zając oznaczał bliskie powodzenie, szczególnie jeśli zając uciekał przed sforą psów. Nietoperz, kruk i osioł były natomiast złowróżbne.
Astragalomancja - Przepowiadanie przyszłości za pomocą kości do gry pochodzi za starożytnego Egiptu. W ciągu wieków zaistniało wiele sposobów odczytywania wróżb. Bardzo prosty system, opisany w jednej ze średniowiecznych broszur, wymagał użycia trzech kości. Gdy wyrzuci się:
- Trzy szóstki: spełnienie życzeń
- Dwie szóstki i dwójka: powodzenie, choć nie bez trudności
- Szóstka i dwie czwórki: dane pragnienie jest złym pomysłem i należy je zarzucić.
Bibliomancja - Potrzebna jest tylko książka. Wróżbiarz stawia pytanie, następnie otwiera książkę na chybił trafił i z zamkniętymi oczami wskazuje fragment tekstu. Zdanie bądź cały akapit, na którym spocznie palec, to odpowiedzią na pytanie, lub komentarz.
Chiromancja - Interpretujemy wygląd lewej dłoni.
Geomancja - Rozsypuje się garść ziemi trzymanej w obu dłoniach i odczytuje się kształty, jakie powstały. W późniejszej wersji, znanej jako geomancja papierowa, wróżbita stawia pytanie i z zamkniętymi oczami przykłada ołówek do papieru i stawia znaki. Po odpowiednim czasie, przerywa rysowanie i interpretuje kształty.
Hydromancja - Do zbiornika z wodą wrzucano pojedynczo trzy kamienie: okrągły, trójkątny i kwadratowy, a wróżbita oceniał pojawiające się koncentryczne fale, szukając w nich dających się z interpretować wzorów.
Keromancja - Ten stary i rozpowszechniony sposób polega na laniu wosku roztopionego w mosiężnym tyglu. Gorący wosk wlewa się powoli do misy z zimną wodą. Kiedy zetknie się z powierzchnią wody, zastyga przyjmując rozmaite kształty, które interpretuje wróżbita.
Ksylomancja - W czasach biblijnych wzory utworzone przez opadłe konary drzew, gałęzie, gałązki i wszelkie inne kawałki drewna leżące na ziemi poddawano uważnemu oglądowi i interpretacji.
Miomancja - Wróżenie na podstawie wyglądu, koloru i odgłosów myszy. Szeroka gama przepowiedni od wojny po głód opierała się na bezpośrednich obserwacjach myszy, czasem również szczurów a także widomych znakach ich obecności, jak ślady łap i zębów.
Pedomancja - Podobna do chiromancji, z ta tylko regułą że zamiast dłoni interpretujemy wygląd stopy.
Historia tarota
Choć dzięki uderzającemu wyglądowi i tajemniczym ilustracjom kart tarota można by pomyśleć, że zostały stworzone do przepowiadania przyszłości,z początku były tylko zwyczajną talią ślicznych kart do gry. Znane od piętnastego wieku, służyły do popularnej gry zwanej tarrochi ( stąd nazwa tarot ), odległego krewnego współczesnego brydża. Ubarwiające je kolorowe rysunki tak różnych scen i postaci jak Pustelnik, Kuglarz, Wisielec, Rydwan, Kapłanka czy Wieża, sugerują, że mogły być używane również jako pomoc przy opowiadaniu różnych historii.
Z wróżbiarstwem tarot po raz pierwszy skojarzony został w latach siedemdziesiątych osiemnastego wieku, kiedy Francuz Antoine Court de Gebelin wymyślił wyszukaną i zupełnie błędna teorię tarota na temat ich powstania i znaczenia. De Gebelin sądził, że tarot powstał w starożytnym Egipcie i był źródłem wiedzy tajemnej. Chociaż wszelkim związkom tarota z Egiptem później zaprzeczono, ta niewiarygodna teoryjka przysporzyła mu sporo zainteresowania. W 1785 roku parający się zawodowo czytaniem z kart Jean-Baptiste Alliette opublikował pierwszy kompletny opis stawiania przepowiedni za pomocą kart tarota.
Przygotował również specjalną talie według własnego pomysłu, gdzie każdej karcie odpowiadało określone znaczenie. Alliette wyuczył swej metody ponad stu pięćdziesięciu uczniów, przyczyniając się do rozwoju kariery tarota jako jednej z najbardziej znanych form wróżenia na świecie.
Katoptromancja
Aż do siedemnastego wieku, kiedy zwierciadła stopniowo zaczęto zastępować kryształowymi kulami, zwierciadła były także rutynowo wykorzystywane do przepowiadania przyszłości. Pierwsze przypadki wróżenia z lustra ( czyli katoptromancji ) odnotowano w starożytnym Rzymie, gdzie niewielkie metalowe lusterka używane były do przewidywania długości życia osób chorych i starszych. Według jednego z przekazów greckiego podróżnika Pauzaniasza z drugiego wieku rzymscy wróżbici zanurzali lusterka w wodzie, po czym wyciągali je i ustawiali naprzeciw twarzy chorego. Jeżeli odbicie pacjenta było normalne, znaczyło to, że z pewnością wyzdrowieje. Jeżeli natomiast było zniekształcone,wróżyło to rychłą śmierć.
Katoptromancja osiągnęła szczyty popularności około roku 1200, wkrótce po tym, jak weneccy wytwórcy szkła udoskonalili metodę wytwarzania dużych, płaskich szklanych zwierciadeł. Europejscy katoptromanci nachylali lustra ku słońcu lub innemu źródłowi światła, by następnie "odczytać przyszłość" w tajemniczych wzorach światła i ciemności, których odbicia widzieli.
Horoskop
Postawienie horoskopu wymaga mnóstwa pracy. Nie jest to bowiem tylko zbiór przepowiedni, ale również szczegółowa mapa ukazująca wygląd nieba w chwili, gdy urodziła się osoba, której stawia się horoskop. Aby sporządzić własny horoskop, przyszły astrolog musi znać dzień, miesiąc oraz rok urodzenia, a także miejsce i dokładną porę dnia. Dopiero mając te wszystkie informacje, może się skonsultować z efemerydą - tablicami podającymi dobowe pozycje Słońca, Księżyca i planet - aby w ten sposób się dowiedzieć, gdzie w zadanym momencie znajdowały się poszczególne ciała niebieskie. Ponieważ zaś efemerydy podają lokalizację tylko dla jednej pory dnia i jednej długości geograficznej ( zwykle dla południa bądź północy w angielskim Greenwich, które od 1884 roku jest międzynarodowym punktem odniesienia dla pomiaru czasu i długości geograficznej ), trzeba wykonać serię matematycznych obliczeń, by ustalić wygląd nieba w porze i miejscu konkretnych narodzin.
Tak uzyskane dane nanosi się na wykres astrologiczny, na którym zaznaczone jest położenie każdej planety względem znaków zodiaku,odległość miedzy planetami oraz kąty pomiędzy liniami łączącymi planety. Wykorzystując te informacje, a także zbiór tradycyjnych znaczeń przypisywanych poszczególnym planetom i znakom zodiaku, astrolog sporządza opis podstawowych cech charakteru, zdolności oraz mocnych i słabych stron danej osoby.
Aby przepowiedzieć przyszłość trzeba ponownie zajrzeć do efemerydy i odczytać położenie planet w przyszłości. Astrolog porównuje je następnie z położeniem ciał niebieskich z chwili narodzin i w ten sposób odgaduje, co delikwenta czeka w przyszłości.
Zodiak
Już przed tysiącami lat wnikliwi obserwatorzy nieba spostrzegli, że Słońce i planety każdego roku poruszają się po niebie po tej samej wąskiej ścieżce wśród gwiazd. Grecy nazywali ją zodiakiem, a astrolodzy podzielili na dwanaście równych części, czyli znaków,z których każda związana była z konkretną konstelacją -ze zbiorami Barana, Byka, Bliźniąt, Raka, Lwa, Panny, Wagi,Skorpiona, Strzelca, Koziorożca, Wodnika i Ryb - oraz z określoną porą roku. Astrolodzy wykorzystują położenie Słońca i planet w zodiaku do przepowiadania przyszłości i określania charakteru osób urodzonych pod różnymi znakami. Charakterystyka poszczególnych znaków powstała tysiące lat temu, lecz w następnych wiekach dopracowywano ją i poszerzano. Oto niektóre z jej założeń:
BARAN - łac. Aries ( 21marca - 19 kwietnia ). Osoby urodzone w znaku Barana są energiczne, entuzjastyczne, bezpośrednie, niezależne, twórczej niecierpliwe. Barany mają jednak rogi, toteż bywają agresywne,uparte i porywcze.
BYK - łac. Taurus ( 20kwietnia - 20 maja ). Ludzie spod znaku Byka, jak na byki przystało, mają nieprzebrane zasoby sił, wytrzymałości i uporu. Są też rzetelne, ciepłe, cierpliwe i niezawodne i miewają duszą artysty.
BLIŹNIĘTA - łac.Gemini ( 21 maj - 20 czerwca ). O Bliźniętach sądzi się, ze są wszechstronne, pełne życie, ciekawe, bystre, elokwentne, lecz nierzadko też powierzchowne. Jak mityczni bracia Kastor i Polluks,od których nazwę wziął gwiazdozbiór, Bliźnięta potrafią poświęcać się rodzinie.
RAK - łac. Cancer ( 21czerwca - 22 lipca ). Raki mają doskonale rozwiniętą intuicję i wyobraźnię, są życzliwe i nieustępliwe, choć bywają rozchwiane emocjonalnie. Z zamiłowania są domatorami i osobami bardzo rodzinnymi. Jak to z rakami bywa, ich delikatne wnętrze chroni twardy pancerz.
LEW - łac. Leo ( 23lipca - 22 sierpnia ). Lwom przypisuje się pewność siebie, energię, hojność, wylewność, dumę i niezależność. Podobnie jak król dżungli, potrafią dominować, wykazywać się odwagą i domagać się uwagi.
PANNA - łac. Virgo ( 23sierpnia - 22 września ). Panny obdarzone są zmysłem analitycznym, są drobiazgowe, pilne, przenikliwe, krytyczne i bywają perfekcjonistami, a także skromne i roztropne.
WAGA - łac. Libra ( 23września - 22 października ). O Wagach powiada się, że są wytworne, dobroduszne, idealistyczne, romantyczne i inteligentne,często jednak niezdecydowane. Wagi jak to wagi - są wyważone,zarówno w swoich sądach, jak i emocjach, i lubią wszystko dokładnie rozważyć.
SKORPION - łac.Scorpius (23 października - 22 listopada ). Osoby spod tego znaku są namiętne, uczuciowe, tajemnicze, silne, mściwe i charyzmatyczne. Tak jak skorpiony są szybkie i śmiałe, a ich uderzenie zawsze pada w odpowiednim momencie.
STRZELEC - łac.Sagittarius ( 23 listopada - 21 grudnia). Gwiazdozbiór Strzelca przedstawia centaura mierzącego z łuku. Strzelce lubią przebywać na wolnym powietrzu, uprawiają sporty i lubią zwierzęta. Sa szczere i refleksyjne, ale również niespokojne, żądne przygód i pełne wigoru.
KOZIOROŻEC - łac.Capriconrus ( 22 grudnia - 19 stycznia ). Koziorożce to mocne, solidne osoby, które potrafią pokonać niebezpieczeństwa i wziąć na rogi przeszkody, jakie staną im na drodze. Są ambitne, dobrze zorganizowane, zdyscyplinowane, praktyczne i materialistyczne.
WODNIK - łac. Aquarius( 20 stycznia - 18 lutego ). Wodniki przedstawia się jako osoby nie tuzinkowe, przyjacielskie i idealistyczne, często obdarzone wizją, choć równocześnie pełne rezerwy i uparte. Tradycyjne wyobrażenie Wodnika jako postaci trzymającej dzban wody ma symbolizować altruizm i umiejętności przychodzenia z pomocą.
RYBY - łac. Pisces ( 19lutego - 2o marca ). Jak przystało rybom, osoby spod znaku Ryb lubią wodę i pływanie. Są delikatne, wrażliwe, uczuciowe, obdarzone wyobraźnią i empatią, a także niezorganizowane i niepraktyczne.
Kryształowa kula
Chciaż kryształowych kul nie używano aż do wieków średnich, krystalomancja,czyli sztuka wpatrywania się w naturalny lub szlifowany kryształ,by zobaczyć przyszłość, jest częścią o wiele starszej tradycji. Wywodzi się od wróżenia poprzez wpatrywanie się w czysta lub lustrzaną powierzchnię, dopóki nie zaczną pojawiać się obrazy albo na niej samej,albo też w umyśle patrzącego. Wydaje się, że ta metoda wróżenia pod różnymi postaciami występuje we wszystkich kulturach. W starożytnej Mezopotamii wróżbiarze wlewali do mis z wodą oliwę i interpretowali pojawiające się na powierzchni kształty. Biblijny prorok Józef miał srebrny puchar, którego używał zarówno do picia, jak i do wróżenia. Starożytni Egipcjanie, Arabowie i Persowie wpatrywali się w misy atramentu,Grecy zaś, w nadziei, że otrzymają oświecającą wizję,woleli przyglądać się lśniącym lusterkom i polerowanemu mosiądzowi. Pierwszymi krystalomantami z prawdziwego zdarzenia byli Rzymianie,którzy wpatrywali się w polerowane, choć niekoniecznie jeszcze okrągłe, kryształy kwarcu i berylu.
Nawet jednak wówczas ktoś tak sceptycznie nastawiony jak Hermiona byłby mało skutecznym wróżbita, ponieważ kluczem do sukcesu były szczerość,pozytywne nastawienie i wiara. Doskonały wróżbita powinien był być czysty tak duchowo, jak i fizycznie, a do każdego seansu musiał przygotować się kilkudniową modlitwą i postem. Wróżenie odbywało się zwykle w specjalnym pomieszczeniu, w którym panowała atmosfera uroczystej powagi.
Przygotowania i dbałość o szczegóły miały pomóc wróżbicie osiągnąć podczas seansu stan podobny do transu, dzięki któremu tym łatwiej w jego umyśle pojawiały się obrazy. Starożytni uważali, że wszystko, co wróżbici widzą, pochodzi od nich samych, nie z kryształu. Mimo to wróżbiarskie wizje traktowane były jako prawdziwe przepowiednie, a nie zwyczajne sny na jawie.
Według niektórych tradycji najlepszymi wróżbitami były dzieci, ponieważ ich dusze były nieskalane, a umysły bardziej otwarte na wyobraźnię niż umysły dorosłych. Taką teorię przyjęła renesansowa Europa,w której można było zatrudnić dziecko do przewidywania przyszłości przez znane ze starożytności rytualne wpatrywanie się w kryształ, połączone z modłami, okadzaniem i wypowiadaniem magicznych słów. W tym samym czasie zarówno dzieci,jak i dorośli zaczęli używać kryształowych kul w bardziej praktycznych celach, jak na przykład ustalenie tożsamości kryminalistów czy odnajdowanie skradzionych bądź zagubionych rzeczy. Na przykład relacja z 1671 roku mówi o kupcu, który -bez przerwy okradany - postanowił przechadzać się o północy po okolicznych uliczkach w towarzystwie chłopca i dziewczynki,którym nakazał wpatrywać się w kryształ dopóty,dopóki nie ujrzą w nim podobizny złodzieja. Nigdy się nie dowiemy, czy udało mu się złapać właściwą osobę.
Bez wątpienia najznamienitsza kryształowa kula epoki renesansu należała do Johna Dee, cieszącego się wielką estymą angielskiego matematyka i astronoma, który otrzymał zadanie wyznaczenia przychylnego astrologicznie czasu koronacji królowej Elżbiety I w1558 roku. Dee z pełnym pasji zainteresowaniem podchodził do wróżenia z kryształów, uważając je za sposób porozumiewania się ze światem aniołów i duchów, które w jego przekonaniu posiadały wiedzę, jakiej nie można było zdobyć nigdzie indziej. Sam miał kryształową kulę,którą opisywał jako "najjaśniejszą, najczystszą i najznakomitszą,wielkości jajka".Niestety, bez względu na to, jak długo Dee wpatrywał się w swoją kulę,niczego nie mógł zobaczyć. Zamiast się poddać , zatrudnił Edwarda Kelly`ego, zawodowego wróżbitę, którego wielu uczonych uważa za oszusta. Obaj mężczyźni latami pracowali razem - Dee zadawał pytania,natomiast Kelly patrzył w kulę i udzielał odpowiedzi. Dee i Kellybyli też wspólnie autorami tomów przepowiedni spirytystycznych,jedna z nich dotyczyła egzekucji Marii, królowej Szkocji, która odbyła się w lutym 1586 roku. Kryształowa kulaJohna Dee przechowywana jest obecnie w British Museum w Londynie.
Podobnie jak Dee,niektórzy współcześni wróżbiarze używają swoich magicznych kul,by się porozumiewać ze światem duchów. Inni przepowiadają przyszłość lub zajmują się odszukiwaniem zaginionych. Większość z nich stosuje metody podobne do metod z wcześniejszych stuleci, choć ich przygotowania nie są aż tak rygorystyczne. Szczególną uwagę zwraca się na wygląd pomieszczenia,a samo wróżenie odbywa się zwykle przy ściemnionym świetle. Kryształowa kula jest zazwyczaj idealnie okrągła, ma mniej więcej dziesięć centymetrów średnicy i może być biała, niebieska, fioletowa, żółta, zielona,opalizująca albo przezroczysta. Zgodnie z tradycja, kula spoczywa na stojaku z polerowanego hebanu, kości słoniowej bądź bukszpanu. Podczas seansu wróżbita może położyć kulę na stole lub trzymać ją w dłoni na tle czarnego obrusa.
Obecnie kryształowe kule często kojarzą się z komercyjna działalnością samozwańczych mediów i wędrownymi wróżbitami,którzy, jak profesor Marvel z "Czarnoksiężnika z krainy Oz",głoszą, że "wszystko widzą i wszystko wiedzą" ( W latach dwudziestych i trzydziestych dwudziestego wieku wodewilowy magik Claude Alexander Conlin wykorzystywał kryształową kulę jako symbol swych zdolności, by"wszystko wiedzieć, wszystko widzieć i wszystko powiedzieć"). Chociaż sztuka wróżenia z kryształowej kuli nie cieszy się już tak powszechnym szacunkiem jak w dawnych czasach, wciąż odgrywa istotną rolę w wielu kulturach. Na szczególną uwagę zasługuje fakt,iż obecnego Dalajlamę wykrył zespół mnichów, którzy jego tożsamość odkryli w zwierciadle jeziora Lhotso w Tybecie.
Zodiak
Jasnowidzenie - to wyraz nieodpowiedni dla samego pojęcia, nie oddaje bowiem ani istoty ani przebiegu powstania i działania, ani też przedmiotu tego pojęcia. To specyficzne widzenie nie jest tak jasne jak dzień słoneczny. Przeciwnie, stawia ono jasnowidza w głębi ciemnego jak noc labiryntu, skąd musi on wyjść po omacku na światło dzienne. Jasnowidz podczas usiłowania odkrycia wizji jest podobny do alpinisty, co wdziera się wśród skał i przepaści w ciemnej jak ołów chmurze na szczyt górski, skąd dopiero może w blaskach słonecznych dojrzeć szerokie krajobrazy.
Jak powstaje jasnowidzenie?
Paranormalne widzenia ze względu na przyczyny ich powstawania możemy podzielić na trzy główne rodzaje: wywołane bodźcowe i samorzutne, czyli spontaniczne.
1. Widzenie wywołane - nie jest to właściwie wizja na zawołanie ani nie może być wywołana na siłę lecz opiera się na świadomym postawieniu danej sprawy i spokojnym wyczekiwaniu otrzymania danej informacji. Przy tego rodzaju widzeniu nie można dopomóc czynnie. należy się mocno skoncentrować i wyczekiwać pojawienia się żadanej wizji. Im większa jest koncentracja tym szybciej pojawi się wizja dotycząca przedmiotu danej sprawy. Dla jasnowidza ten rodzaj widzenia jest najtrudniejszy i najbardziej wyczerpujący. Tak się składa, ż parapsychiczne praktyki opiera na takim widzeniu. Jest on o to proszony przez licznych klientów powierzających mu swoje sprawy czy to pogmatwane ludzkie losy bądź osoby zaginione.
2. Widzenie bodźcowe - przyczyna wywołująca widzenie leży zarówno w przedmiocie, to znaczy w samej rzeczy i charakterze sprawy, jak i podmiocie czyli w jasnowidzu. Ważniejsza jest druga. Nie zawsze jasnowidz jest dysponowany do prawidłowego roztrzygnięcia powierzonej mu sprawy. Zdarzają się sytuacje, kiedy nastąpi coś niespodziewanie, co spotęguje władze psychiczne jasnowidza do tego stopnia, że potrafi on dojrzeć przedmioty ukryte pod ziemią.
3. Widzenie samorzutne - rodzi się nagle, w nieprzewidzianych okolicznościach. Posiada największy zakres w obejmowaniu rzeczy zakrytych oraz przeróżnych nieoczekiwanych zjawisk i jest prawie nieomylna. Jawi się bez zamiaru, bez udziału jasnowidza, bez żadnej fotografii, bez żadnej sugestii.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz